Zo nu en dan voeg ik weer een nummer toe aan de lijst van liedjes voor mijn begrafenis – als die ooit aan de orde is. Vroeger was die lijst lang en zwaar van karakter, en duurde alles bij elkaar misschien wel anderhalf uur. Misschien moet ik dat de mensen niet aandoen, is het meer iets voor bij de koffie en de cake. Misschien moet ik kiezen voor twee of drie nummers: David Sylvians ‘I Surrender’, ‘In the Mausoleum’ van Beirut of ‘Nothing really ends’ van dEUS. Sinds kort overweeg ik zelfs sterk om het te beperken tot slechts een liedje.
Op dit moment zou ik kiezen voor ‘O sleep’, het duet van Lisa Hannigan en Ray LaMontagne dat als een laatste ademtocht door de kieren van het huis en mijn hoofd kruipt. Een liedje vol verlangen, smekend om de slaap die veel langer duurt dan een nacht:
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.