Ik ben dit jaar 48 geworden en me daar zeer bewust van. Al was het maar omdat veel van mijn vrienden ondertussen de 50 zijn gepasseerd en dat, volkomen terecht, goed vieren.
Ik heb dit jaar dezelfde leeftijd bereikt als Walter Benjamin. Hij werd echter niet ouder dan 48 omdat hij vandaag, 78 jaar geleden, een einde aan zijn leven maakte – angstig, op de vlucht en gedesillusioneerd. Ik sta er bij stil omdat ik me op dit moment met zijn leven en werk bezighoud. Ik zou ook zijn geboortedatum op de denkbeeldige kalender kunnen zetten, maar in zijn geval is zijn dood het die zijn leven, of: zijn levensbeschrijvingen dan toch, heeft bepaald.
De ‘merkwaardige kerel die hij al vaker had ontmoet’ zoals hij hem zelf typeerde, en met wie hij in 1932 op zijn veertigste verjaardag al een glas witte wijn zou gaan drinken in Nice, trof hem pas acht jaar later, in een donkere hotelkamer, net over de grens in Port Bou.
Vanavond drinken wij ook witte wijn als het aan mij ligt, en zullen we op hem proosten.
