‘Er zit geen muziek in de film,’ zei de dame die de vertoning van Birdman inleidde in het lokale theater, ‘op wat drums na’. Dat bleek toch wel het understatement van de week. Er zat meer muziek in, maar die drumpartijen van Antonio Sanchez… zo swingend, zo dwingend, zo kloppend en bonzend, zo dreigend en dreinend, zo bevrijdend en alles opvegend… ze waren onmisbaar. Misschien was de film daarom wel zo goed.