Donderdag wachtdag

Ik zou graag een uitermate weloverwogen en beheerst stukje schrijven over ‘de kunst van het wachten’.  Dat was namelijk wat ik gisteren zo ongeveer de hele dag deed, wachten. Maar feit is dat ik in aan het einde van de middag bijna uit elkaar barstte als gevolg van al die weloverwogenheid en beheersing. Het begon al de avond tevoren, met het wachten op de ochtend dat ik met mijn moeder mee zou gaan naar het ziekenhuis. Vervolgens hadden we gisterochtend weinig anders te doen dan wachten op de taxi. Die was gelukkig vroeg.  De onderzoekende artsen waren echter juist verlaat, waardoor we, omringd door geestdodend oppervlakkige tijdschriften en luidruchtige patiënten met onsmakelijke verhalen over hun ziektegeschiedenissen, lang in de wachtkamer zaten. Daarna was het wachten op het onderzoek, de uitslag en, een uur lang, op de taxi terug.

Rond een uur of half twee dacht ik de bus weer terug naar huis te kunnen nemen, maar er bleek verwarring over de juiste vertrekhalte. Ik moest nog maar eens een uur wachtend doorbrengen, nu in de koude wind op een vrachtwagenparkeerplaats langs de snelweg. Ik liep er met een boek tussen mijn gehandschoende handen heen en weer langs verlaten kampeertafels, probeerde nog enigszins warm te blijven, maar verkleumde volkomen tijdens het lezen, raakte opgesloten in mijn jas.
Twee uur later was ik pas weer thuis. Ogenschijnlijk nog de rust zelve, ik had ook echt grote inspanningen gedaan om mijn geduld te bewaren, zoals ik dat ieder ander zou aanraden in dergelijke omstandigheden. Maar het eindeloze zitten en slenteren, het ontbreken van iedere zinvolle beweging en geestelijk bevredigende dagbesteding, hadden mijn lontje danig ingekort. Ik denk dat u blij kunt zijn mij gisteren niet te hebben ontmoet. Mijn uitbarsting bleef gelukkig beperkt tot een potje voetbal met het buurjongetje. 10-5, voor hem.
Hield ik dan werkelijk niets over van de dag? Misschien het inzicht dat het ook een kunst is afhankelijk te kunnen zijn. En dat ik die maar slecht beheers.