Den Willecom

Misschien waren er wel cafés in Edegem maar we wilden niet verder zoeken en stapten de kantine van sporthal Den Willecom binnen. Dwars door de schemerige kantine keken we in de fel verlichte zaal, waar twee vrouwenteams een volleybalwedstrijd speelden. In een ruime kring voor de bar zaten zo’n vijfentwintig mannen, sommige in sporttenue, eentje in een baby-roze konijnenpak, de capuchon met grote oren afhangend in de nek. Derde helft of vrijgezellenfeest? Misschien wel allebei. Er werden in ieder geval continu grappen gemaakt. Op zijn Vlaams, dus nog altijd redelijk ingetogen. Boven hun hoofden en boven de bar, hing een groot televisiescherm, waarop een natuurdocumentaire te zien was. De commentaarstem was onverstaanbaar, maar zo nu en dan hoorde je de voor dergelijke programma’s zo karakteristieke intonatie toch zacht door het praten en lachen van de mannenclub heen brommen.
Toen de barman zich over zijn verbazing over onze komst heen gezet had en geen excuus meer kon vinden om ons te bedienen, bestelde ik twee grote glazen bier bij hem. S. zocht ondertussen een plek aan tafel bij het raam. Ik slalomde langs de mannenroedel en zette de glazen op tafel. Niet lang nadat we onze eerste slok genomen hadden echter, bleken de dames al klaar met hun wedstrijd, en ruimden ze de ballen, banken en netten op. Het felle TL licht in de zaal  ging uit, alleen de digitale klok bleef nog door het duister priemen.
In de kantine ondertussen steeg de stemming onder de mannen, om dan plotseling stil te vallen op het moment dat de leeuw een krokodil te grazen nam en even liet voelen wie toch echt de koning der dieren was. De mannen keken vol ontzag naar het scherm en zwegen, namen nog maar eens een slok van hun bier. Ook die ene in zijn konijnenpak.