Deining

Natuurlijk heb ik het ook in Venetië weer geprobeerd: ’s nachts een foto maken met mijn mobiele telefoon. Beoordeelt u zelf het resultaat (als u tenminste iets ziet in dat zwarte vlak hierboven). Het was een poging om dat ene bijzondere moment vast te houden, vermoedelijk; de eerste nacht na onze aankomst in La Serenissima. We zaten, na het sluiten van alle bars, met zijn vieren op de kade langs het Canal Grande en dronken bier uit de fles, terwijl aan onze voeten het zeewater tegen de stenen klotste. We spraken vast en zeker ergens over, maar wat ik vooral hoorde en zag, was het bonken en botsen en schuren en piepen van de lege, voor de nacht aangemeerde vaporetti. Op de wisselende hevigheid van de golfslag dansten ze meer of minder intiem met elkaar. Schurend, trekkend aan de touwen, zingend soms. Het onregelmatige ritme dat ze aanhielden, zou de dagen daarna ook ons evenwicht gaan bepalen, soms tot in bed toe. Een dans met de deining, op de muziek van de maanstand.