De ware Olympiër

Dankzij de man die in zijn vakantie Pirsigs Zen en de kunst van het motoronderhoud na decennia aan het herlezen was, en die bereid was de lessen uit die roman in de praktijk te brengen, zijn we weer terug van vakantie. Hij verwisselde onze rechterachterband (zie foto) die op een bergweg in de Ardennen onder het chassis uitscheurde. Waarvoor nogmaals dank.

Met zijn verwijzing naar die roman bracht hij mij de Olympische Spelen in Londen weer even in herinnering, waarvan ik weinig heb gezien, maar onder andere wel een flard van het toernooi boogschieten. Een Nederlander had de regerende wereldkampioen, de Koreaan Im, uitgeschakeld. Van Im werd gezegd dat hij ‘een verhaal apart’ was, omdat hij in zijn ene oog nog maar 10% zicht had, en in zijn andere oog 20. Verder ging men op dat ‘aparte verhaal’ niet in.
Het verbaasde me even, maar tegelijk ook ineens niet meer. Als je ooit Zen en de kunst van het boogschieten van Eugen Herrigel hebt gelezen, dan weet je beter. Je hoeft in wezen niet te kunnen zien om een pijl met een boog over een afstand van 70 meter in de tien te schieten. Het gaat erom dat je je vereenzelvigt met je doel, en verbonden bent met jezelf. Officieel verloor Im in Londen dus van de Nederlander, maar waarschijnlijk verloor hij vooral van zichzelf. Want de ware boogschieter speelt misschien eigenlijk geen wedstrijd met een tegenstander, maar beproeft zichzelf. Im was een ware Olympiër.