De stad

Zes dagen films zien op het Internationaal Film Festival Rotterdam betekent: zes dagen schrijven over film.

Ik zou er niet willen wonen, nooit. Al was het maar vanwege de dodelijke nuchterheid van de inwoners van de stad, alsof alles er op een anticlimax moet uitdraaien. Maar het jaarlijkse bezoek aan het filmfestival, dat in feite een vakantie is, biedt wel volop gelegenheid om van de stad te genieten; van het grootstedelijke karakter, van de echo van de haven en industrie, van de ruimte en de architectuur, van de diversiteit onder de mensen, van het rauwe kantje van Rotterdam.
Omdat ik een aantal keren naar Lantaarn/Venster moest, dat tegenwoordig op de Kop van Zuid gevestigd is tussen torenflats, gerenoveerde en leeg staande pakhuizen, ging ik gelukkig meerdere keren dwars door de stad. Wat ook hielp om de verbeelding weer op gang te helpen, was het merkwaardige, maar raadselachtige, spannende stadsportret München, Geheimnisse einer Stadt (Dominik Graf, 2000) dat ik daar zag. Zo ongeveer alles wat je over de stad kunt denken en dromen, om het even over welke stad eigenlijk, propt de voice-over van die film in je hoofd. Zoek en vervang – kijk om je heen en je ziet het.