De schaamtesalon

Dit is hem dan: het banaal foedraal, samengesteld uit onsmakelijk collagewerk, pornografische cartoons en een door een dronken kabouter aanbeden miniatuur Mater Dolorosa, die ik gisteravond won. Het was het sluitstuk van een hilarische ‘Schaamtesalon’ ten huize van het echtpaar Drehmanns-Leo. Het wedstrijdelement, waarbij de winnaar niet alleen dit gedrochtelijk cadeau kreeg, maar ook de opdracht binnen een jaar een volgende salonavond te organiseren, was natuurlijk van ondergeschikt belang, maar toch.

Het thema ‘schaamte’ verleidde niet alleen tot seksueel getinte bijdragen, guilty pleasures en de openbaring van baarlijk slechte teksten van eigen hand. Maan zong heel mooi een bedenkelijk liedje; Rop Philippi schilderde een ‘pakkend’ erotisch tafereel met een blozende dame en twee heren in vol ornaat en klankfetisjist en alliteratiejunkie Drehmanns daalde nog dieper in krochten van zijn onderhuis af. Hij kwam met onzedelijke brieven op de proppen die destijds al dropen van de ironie en nu, inderdaad, ronduit belachelijk overkwamen. We kregen er smakelijk de hik van. Onno Kosters las een erotisch gedicht voor, dat in de tot hoogglans opgepoetste versvorm naar een mythologisch verhaal verwees, en gaf daar een onverwachte, opwindende interpretatie aan. Han van der Vegt wist daarna zijn romandebuut Afrikavan twintig jaar terug dat over een schaamteloos Europa handelde, liederlijk aan de praat te krijgen. Hans Münstermann ten slotte droeg met sardonisch genoegen en vet aangezet Duits accent een hilarische scène voor uit het boek waaraan hij op dit moment werkt, een scène die helaas alweer geschrapt is, wat des te nieuwsgieriger maakt naar waar hij straks wel mee komt.
En ik? Op zoek naar schaamteloze teksten, of teksten om me voor te schamen, had ik mij ondergedompeld in mijn archieven.

(wordt vervolgd)