De rode draad

Ook vandaag zit ik weer achter de schrijftafel. Na twee vierdaagsen, onderbroken door drie dagen werk als deeltijd ambtenaar, heb ik een rode draad te pakken in de roman waaraan ik werk, en de gedrevenheid om ermee verder te gaan. Ik zeg ‘een’ rode draad, omdat er meerdere zijn, en ik voor nu even wil aannemen dat dit ‘de’ rode draad is, omdat hij me op dit moment ergens brengt. Volgende week kan het een andere zijn, en dan volg ik die. Net zolang tot ik uiteindelijk een pak papier heb waaruit ik de roman tevoorschijn kan halen – en ontdek wat de werkelijke rode draad is.
Vasthoudendheid, dat is bekend, is een van de sleutels tot overleven op dit terrein. Die roman zal er komen, wanneer dan ook. Met die instelling werk ik al jaren gestaag door, terwijl links en rechts de wilgen worden volgehangen met instrumenten.
Ik heb ervaring met vasthoudendheid, op dat vlak hoeft niemand mij nog iets te vertellen; ook de schaduwzijde is mij genoegzaam bekend. In de lade links van mij ligt bijvoorbeeld een manuscript waar ik vierenhalf jaar aan heb gewerkt tot frustratie, verdriet en ontwrichte gewrichten erop volgden – en het terzijde werd geschoven. Ik heb ervaring met de voor- en de nadelen van vastzittendheid. Ik ben bekend met de onmogelijke liefde en het verlangen naar een ideale wereld. Misschien is ook het schrijven van een roman voor mij uiteindelijk wel zoiets geworden. Misschien ben ik eigenlijk geen romanschrijver, nooit geweest ook. Dat kan heel goed zijn. Maar het is wel wat ik doe, vandaag, opnieuw. Want op dit moment word ik er blij van. Aan het einde van de dag, of morgen, of over een jaar. Die overtuiging heb ik nu. Ik balanceer met vertrouwen op het koord tussen concentratie en afleiding, die elkaar nodig hebben als dag en nacht. Dat is ook een rode draad.