De recensie

Ergens tussen baantje 21 en baantje 23 dacht ik in het zwembad ineens aan Noord-Korea. Om preciezer te zijn: aan een roman die zich in Noord-Korea afspeelde. Waarom dacht ik daar ineens aan? Was het soms De maand van het totalitarisme? Ik herkende tenslotte al nieuwe vormen ervan in het nieuws over media die de mond wordt gesnoerd, in de politieke tendensen in Rusland maar ook dichter bij huis, en in het verschijnen van The Circle van Dave Eggers, een auteur die zijn vinger permanent aan de pols van de tijd heeft. Of betrof het hier alledaagse dwangmatigheid, die misschien ook een vorm van totalitarisme is?
In het zwembad herinnerde ik me een recensie van een roman van een jaar of twee geleden en, vreemd genoeg, dat die op een linker pagina links in de bovenhoek stond. De roman was geschreven door een Amerikaan en hij werd gecomplimenteerd met zijn indringende portret van de gesloten Noord-Koreaanse samenleving. Wonderlijk gedetailleerd, zeker voor een volksvijand. Blijkbaar moest ik dat boek nu, en wel direct, lezen. Destijds had ik het niet gekocht en zelfs de titel of auteursnaam niet genoteerd. Eenmaal afgedroogd en thuis gekomen, zocht ik uit om welk boek het ging, en leende het die middag van de bibliotheek: Gestolen leven van Adam Johnson.
’s Avonds vertelde ik F. erover, tijdens het eten. Toen ik alleen nog maar ‘Noord-Korea’ en ‘roman’ had gezegd, zat hij al te knikken. Ook hij herinnerde zich de recensie, alsof die gisteren in de krant had gestaan, alsof het wereldnieuws was geweest. Samen betwijfelden we of ik wel het juist boek in handen had. Ook hij had destijds geen naam en titel genoteerd en pijnigde zijn hersenen.
Nu ben ik aan het lezen. En hoewel ik er steeds meer van overtuigd ben dat dit inderdaad het boek moet zijn waarover wij lazen in de krant, vrees ik tegelijkertijd dat de recensie beter was.