De postume redacteur

Het zou kunnen werken: vlak voordat je veel nieuwe indrukken gaat opdoen je geest leegruimen door je huis grondig aan kant te maken. Structuur aanbrengen met mappen en dozen; afval scheiden van duurzamere materie; ruimte scheppen voor orde en openheid. Helaas kwam ik in een dergelijke frenzy vandaag allerlei schriften en notitieboekjes tegen vol aantekeningen, ideeën en fragmenten die ik vrijwel vergeten was. De affe en onaffe teksten die ik eerder schreef, de oude ingevingen en inzichten zijn soms in een of andere vorm in de tussentijd verwerkt, maar heel veel materiaal wacht nog altijd op verwerkelijking. Vanochtend bladerde ik er doorheen, en verloor mij korte tijd in mijn oude zelf.
Daarbij ontdekte ik dat ik reeds in 1999 een idee noteerde over polaroidachtige teksten, terwijl deze ‘Polaroids van de dag’ voor het eerst in 2008 verschenen. En al in 2006 bleek ik de titel te hebben gevonden voor de roman die ik sinds november 2009 aan het schrijven ben, en toen nog helemaal bedenken moest. Ook onlangs had ik de titel bedacht, en beschouwde dat toen als een vondst, maar daarmee had ik mezelf blijkbaar voor de gek gehouden. De afgelopen maanden had ik me overigens wel al ineens fragmenten herinnerd die bij het boek hoorden, stukken die ik jaren geleden geschreven had en die ik nu eindelijk een plek kon geven in dit bezield verband.

Ik hoop maar dat ik tijd van leven heb om het beste van al die aantekeningen en fragmenten leesbaar en toegankelijk te maken. Vandaag heb ik daarvoor alvast een doos gevuld, die ooit een kist moet worden zoals die van Fernando Pessoa, waaruit postuum Het boek der rusteloosheid en zo ongeveer zijn gehele oeuvre gehaald is. Toen ik mijn doos wegzette, zag ik dat ik ook nog hangmappen met weer andere verhalen en fragmenten heb, en ik weet dat er in mijn bureauladen nog meer aantekeningen, passages en manuscripten in wording liggen. Die moeten ook nog tijdig de kist in. Kortom: de orde blijkt eigenlijk nog ver te zoeken; de geest is overvol.
Ik zou me druk kunnen maken over het lot van wat straks in de kist wordt aangetroffen, net zoals over een biografie die een ander van mijn leven schrijven kan. Maar misschien moet ik het juist als een prettige wens dromen dat ik nu vrijuit leef en schrijf, en dat er postuum een redacteur is die van alle flarden en splinters meer kan maken dan ik zelf. Misschien snapt hij of zij wel beter dan ik waar het allemaal over gaat, de caleidoscopie waarmee ik alles zie, het leven dat ik schrijf.