Op een lang vel papier schreef zij de namen op. We bedachten categorieën, en zij zette de namen in rijtjes, soms met associaties zoals de doorgestreepte naam van een partner, als ‘112’, ‘Praxis’ of ‘Keulen, maar nu niet meer’. Er waren namen die onder twee of drie categorieën geplaatst werden, verbanden tussen namen, namen die eigenlijk afgevoerd konden worden van het papier en een stuk of twee die nergens werden ingedeeld. Omdat ik ze niet onthouden kan, maakte zij er een tekening van. Huiswerk, op eigen verzoek, en een verhelderend tijdverdrijf, welbeschouwd.
We zaten naast elkaar en keken naar het eindresultaat. Wat we voor ons zagen, was het overzicht van de mensen die naast haar staan. In één oogopslag; een foto voor het geheugen. We zagen het belang van de plek waar ze nu woont, waar ze werkt en van de school die ze meer dan twintig jaar geleden gevolgd heeft. De haltes van haar leven op dit moment. En ik zag hoe veel namen er stonden. Want het verband tussen de namen was ook groot; het verband, dat is zij zelf.
Geef een reactie
Je moet inloggen om een reactie te kunnen plaatsen.