Dag 5: exorcisme

Ik had geen uitgesproken cliffhanger overgelaten voor vandaag. Daardoor leek in eerste instantie niets te werken, ook al was ik volkomen ontspannen en vol vertrouwen aan de dag begonnen. Toen ik het echter niet te ver van huis, en eigenlijk niet in de eigenaardige levens van mijn personages zocht, maar veeleer in de uitdrukking van mijn eigen gevoelens van dit moment, vlogen mijn vingers ineens over het toetsenbord. Het verhaal lag op tafel. Het was geen therapeutische sessie, maar een vorm van literair exorcisme. Ik was er bijzonder tevreden over, ook al omdat ik er morgen direct mee verder kan. Straks zal blijken dat die zogenaamde ‘allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie’ (om met een vakbroeder uit de 19e eeuw te spreken) juist universeler is dan je zou verwachten. Ook dat geheim van de literatuur werd vandaag weer bevestigd. Vrijdag loste voor mij, zoals altijd, zijn belofte van mooiste dag van de week weer ruimhartig in.