Buiten de tijd

We volgden het kleine riviertje de Leith, van het dorpje Balerno tot aan de monding in zee bij havendorp Leith, dat ondertussen ook met de rest van Edinburgh is vergroeid. Daarbij liepen we over een wandelpad langs het water. De meeste wandelaars die we daar tegenkwam, leken kleinere gedeeltes van de erop uitgezette route te lopen; wij legden de gehele 12 mijl af, verspreid over twee dagen. Het was een alternatieve manier van kennismaken met Edinburgh voor mij, al bevond de stad zich vaak veel hoger dan waar we liepen en leek hij veel daar groener dan hij in werkelijkheid was. We merkten langs het water weinig van het stadsritme en het verkeer, maar zagen veel verschillende gezichten. Voor mijn gevoel liepen we door de achtertuin van de stad.

Misschien kwam het door de wintertijd, die nog niet zo lang daarvoor was ingegaan, en het uur tijdsverschil tussen Nederland en Schotland, en hadden we de biologische klok in de war gebracht. Misschien was de overgang te groot geweest na de aankomst de dag ervoor, het bezoek aan het concert van Dweezil Zappa in hartje centrum direct diezelfde avond. Hoe het ook zij: we liepen voor ons gevoel buiten het bereik van de reguliere tijd.
Hoewel de uren soms veel te snel leken te verstrijken, was het tegelijkertijd zo alsof we na een dag al een week in Edinburgh waren. De loop van de Leith varieerde al evenzeer: van ogenschijnlijk stilstaande beek naar kolkende, vallende bergrivier naar gekanaliseerde binnenhaven naar verschrompelde oerrivier waarlangs het leven in de stad ooit begonnen moest zijn.

Ik hoopte ook de beelden van Anthony Gormley uit de serie 6 Times te zien, die in en om de Leith moesten staan. Helaas troffen we er maar een, in Stockbridge, toevallig het stadsdeel waar we overnachtten. 6 Times… en we zijn er zo langs gelopen.