Beidt uw tijd

In de wachtkamer van het station in mijn geboortedorp (twee lange houten banken tegenover elkaar) hing boven de klok een uit ijzer gezaagd motto: Beidt uw tijd. Nu het station een bistro geworden is, en het motto van de muur gehaald, besef ik hoezeer ik aan deze imperatief gehoorzaam tegenwoordig. Vrijwel ieder uur van de dag lijkt gevuld met doelgerichte activiteiten, of het opruimen van de gevolgen daarvan. En dan gaat het dus ook om sporten, bijpraten met vrienden in de kroeg, het lezen van kranten of een boek. Er zijn jaren geweest waarin ik alles wat ik nu doe, net zo goed deed, maar langduriger (langer slapen, langer doorlezen, langer logeren, langer doorzakken, langer schrijven), dat is zo ongeveer het verschil. Verveling is mij vreemd. Alle recente pleidooien daarvoor ten spijt, ik beid nog altijd mijn tijd.