Tien traptreden verwijderd van de Route National die het dorp doorsneed, zat de oude eigenaar van bar restaurant Lilluli in alle rust een puzzel uit de krant op te lossen. Glaasje wijn binnen handbereik. Een lichte paniek maakte zich van hem meester toen wij zijn rust kwamen verstoren maar hij was tegelijkertijd ook blij met onze komst. Glaasje en krantje bleven achter op het tafeltje, de hele avond.
Hij deed ogenschijnlijk alles alleen; gaf ons te drinken, verdween in de keuken terwijl de maaltijden werden bereid en nam, na een lange stilte, ook nog de tijd om nieuwe muziek uit te zoeken, waar hij zelf zichtbaar van genoot. Spaanse muziek, en later iets Caribisch of Afrikaans. Tussendoor verscheen er nog een schim van een boer, met wie hij een glas dronk aan de bar.
In het dorp stonden huizen waren waar al decennia niemand meer woonde. De enige reden waarom ze er nog stonden, was vermoedelijk omdat anders de naastgelegen bewoonde huizen zouden instorten. Het enige restaurant van het dorp leek er eigenlijk ook niet zozeer te zijn om als restaurant te functioneren, maar omdat er nu eenmaal een restaurant hoorde te zijn of omdat er toch ergens een ontmoetingsplek moest zijn voor een aperitief als alternatief voor de bar/tabac twintig meter verderop. Misschien was de vrouw van de oude restauranthouder dood gegaan en had hij op de automatische piloot de zaak maar voortgezet. We wisten het niet. Het kon natuurlijk ook alleen maar zo lijken op deze stille zondagavond in de doodse maand augustus.
Bij nadere bestudering van het interieur viel ons het exotische karakter op van de schilderijen en tekeningen aan de muur. Toen we net als de boer aan de bar, die ondertussen weer verdwenen was, een glas oudroze gekleurde bowl van het huis kregen aangeboden, vroegen we hem ernaar. De prenten waren van een vriend uit Brazilië die er zijn rekeningen mee had betaald. De restauranthouder organiseerde soms dansavonden, vertelde hij. Dan schoof hij alle tafels opzij en draaide hij muziek, diezelfde muziek, uit Guadeloupe.
‘Voor de mensen uit het dorp?’ vroeg ik.
‘Nee, voor mezelf’ zei de man.
Of er dan nog anderen kwamen dansen, bleef onduidelijk. Zijn ogen glinsterden in ieder geval bij de gedachte. ik zag hem voor me, op zo’n donderdagavond in zijn lege bar restaurant langs de D951. Langzaam heupwiegend op muziek uit Guadeloupe, met of zonder Lilluli.