Er is al veel geschreven over de Italiaanse bonnetjescultuur. Dat je eigenlijk beter geen koffie kunt drinken in bars waar je eerst een bonnetje moet halen (en betalen). Dat je je bonnetje moet bewaren voor onverwachte controle door de Guardia di Finanza, of tenminste tot je 35 meter verwijderd bent van waar je zojuist hebt afgerekend. Die verhalen horen bij een cultuur waarin waarheid en leugen, meningen en feiten en werkelijkheid en bureaucratische werkelijkheid door elkaar lopen – en dat al heel lang. De bonnetjes zijn er de flinterdunne symbolen voor. Op het ene exemplaar kun je nauwelijks terugvinden hoeveel je hebt betaald, op het andere is een lunchbestelling voor vijf personen voor het gemak samengevat onder het begrip ‘gastronomi’ en volgens een derde bonnetje dat we op diezelfde dag kregen, hebben we zeven consumpties besteld die allemaal ‘bar’ heten. Je moet je er maar om glimlachen.
