Ik was nog steeds op zoek naar iets waaraan mijn oog zou blijven haken. Heel veel straten in de stad waren van een geruststellende, verzorgde, maar ook slaapverwekkende matheid. Zelfs in de buurt van het moderne kunst museum, al had ik hier wel enkele levenstekens van creatieve geesten en humoristen gezien op regenpijpen, elektriciteitskastjes en de achterkant van verkeersborden. De vermoeidheid die ik in mijn benen voelde, was het gevolg van de lange afstanden die ik liep, op zoek naar… iets. Maar nu trok een gevel in de Frans Henriksgatan dan toch mijn aandacht. Ik liep achteruit terug, stak de straat over om door de etalages binnen te kijken, toen weer terug om van een afstand de hellingshoek, het einde van de straat en de mogelijkheid van een verbouwing te beoordelen.
Wat ik dacht te herkennen, was het decor van een terugkerende scène in de laatste film van Roy Andersson, A pigeon sat on a branch, reflecting existence. Daarin staat een man op straat bij een restaurant waarin de mensen het enorm naar hun zin hebben en uitbundig zitten te lachen. Hij staat er met afgezakte schouders treurig naar te kijken. Hij kent een vrouw die daarbinnen zit en zonder hem plezier heeft, maar gaat zelf nooit naar binnen. Het pand waar ik voor stond, was dat restaurant geweest – na de filmopnames weer winkel en leeg kantoor geworden. Zo leek het tenminste. Ik maakte er een foto van.
Gisteren ging ik uitzoeken of Andersson daadwerkelijk op locatie in Malmö had gefilmd. Dat zou zomaar kunnen, want de matheid van zijn beelden kwam sterk overeen met wat ik onderweg door de straten had gezien. Details over de filmproductie bleken lastiger te achterhalen dan ik dacht, maar ik stuitte wel op de website van fotograaf Karl Larsson, die de sfeer van zijn stad uitstekend gedocumenteerd had. Ook hij had voor precies diezelfde gevel gestaan.
In het commentaar bij zijn foto zegt hij dat de gevel ‘Anderssonnesk’ is, en zo in een van diens films zou kunnen voorkomen. Juist. Er was niet in die straat gefilmd, het was niet hier maar dat maakt ook niet uit. Sommige gevels zijn voorgoed Anderssonnesk en dat is zo ongeveer het grootste compliment dat je een kunstenaar kunt geven.
