Ik hoef er niet te wonen maar ik wil er wel steeds naar terug: Berlijn. Als ik er niet ben, hoef ik mijn ogen maar te sluiten en kan ik in gedachten afreizen naar die stad. Want Berlijn is de grootste vleugel van mijn geheugenpaleis, met vele verdiepingen, gangen en vertrekken waarin het heerlijk ronddwalen is. Als ik hier in Nederland mijn hoofd weer eens schud over de bekrompenheid, moet bukken voor het lage plafond, dan denk ik graag aan Berlijn.
Hoewel mijn reisgenoot en ik graag onderweg zijn, zijn we net zo goed graag thuis, dat geldt ook voor Berlijn. We waren dat al jarenlang in hetzelfde appartement, ook afgelopen zomer nog. Maar helaas bereikte ons onlangs het bericht dat deze anderhalve kamer woning vierhoog achter niet meer beschikbaar is voor korte verblijven als de onze. Na een eerdere belastingheffing voert de stad nog strengere beperkingen door van de wildgroei aan tijdelijke verhuur van woningen. Volkomen terecht, want de gevolgen van de ‘Airbnb-sering’ voor de minder bedeelde bewoners van Berlijn waren desastreus. Dat meen ik oprecht, ook al maakten we er zelf gebruik van. Verdrietig is het wel, want nu is de deur die daar altijd voor ons open ging, ineens en definitief gesloten. Onze vaste route loopt nu dood.
Gelukkig hebben we in al die jaren dat we er waren zo ongeveer iedere vierkante centimeter van het appartement in ons opgenomen en kunnen we er dus toch nog naar toe – maar alleen als we onze ogen sluiten.