Aankomen

Het contrast met de snelheid en de spanningen op de snelweg had niet groter kunnen zijn. Na een autorit van vijfeneenhalf uur en een overnachting, namen we ’s ochtends vroeg de boot van Travemünde naar Malmö. Negen uur varen en zelden land in zicht, dat zou onze tweede dag reizen inhouden. Met deze bootverbinding, jarenlang alleen voor het vrachtvervoer in gebruik, kunnen sinds twee jaar ook particulieren met hun auto of camper meevaren. Deze optie leek nog geen doorslaand succes, want het was aangenaam rustig aan boord. We troffen slechts een ouder echtpaar, wat onderdelen van gezinnen bij de spelcomputers of opgeslokt door een film op de I-pad en een enkele nurkse vrachtwagenchauffeur in het bubbelbad annex sauna of aan de bar. De ‘truckerslounge’ en de restaurants leken gesloten. Negen uur zouden we op zee zitten, onderweg naar Zweden, waar we de dag erna verder zouden rijden.

Het was niet ieder uur even boeiend, dat moet gezegd. Het verlangen naar een cruise als vakantie is ook niet bepaald sterker geworden. En toch. De ervaring van het Niets, van slechts ogenschijnlijke beweging en het onbegrijpelijke verstrijken van de tijd, terwijl wat je ziet steeds verandert maar tegelijkertijd hetzelfde blijft, was een weldaad voor de ziel – die toch al zo’n moeite met reizen heeft, en dat graag traag doet. En het was een heerlijke manier van aankomen.