A manual of walking

Naast The complete book of walking, dat in veertien hoofdstukken onderwerpen als ‘walking for your heart’ en ‘walking to relieve stress’ behandelde, stond er in het kleine boekenkastje van onze gastenkamer in de bed & breakfast ook nog A manual of walking, een publicatie uit 1936 van Elon Jessup. En hoewel een ‘manual’ of walking toch zoiets is als ‘footnotes  on writing’, bleek het een vermakelijk geïllustreerd, zeer droog en elegant geschreven boekje te zijn, dat de wandelaar bewust maakt van ogenschijnlijk ‘voor de hand’ liggende feiten aangaande het lopen. Vlak voordat we zelf vertrokken voor een lange wandeltocht door Richmond Park, bladerde ik er geamuseerd doorheen.
Na het eerste hoofdstuk, getiteld ‘Why not?’ volgden er andere, die elk een aspect van de techniek en de effecten van het lopen behandelen; over ‘toning up the feet’, het juiste schoeisel, hoe en hoe strak je veters te strikken, hoe ver en hoe lang lopen het beste voor de gezondheid is en welke afwegingen ter zake doen als het de bepakking aangaat.

Het slothoofdstuk ‘Walking with burdens’ ging niet alleen in op verschillende, cultureel bepaalde, technieken om lasten mee te dragen tijdens het lopen, maar gaf ook deze enigszins filosofische tip, in de stijl die zo kenmerkend is voor de ‘manual’:

‘When you return from a trip, turn your duffel bag upside down on the floor. Of the contents make three piles – three piles conscientiously selected in the light of what has happened rather than what ought to have happened or might have happened. It is difficult to do this. Preconceived notions, habits of civilization, theory for future, imagination, all stand in the eye of your honesty. Pile number one should comprise those articles you have used every day; pile number two, those you have used occasionaly; pile number three, those you have not used at all. If you are resolute and single-minded, you will at once discard the latter two.’ (p.154-155)

Daarmee konden we onderweg. Toch besloot ik het boekje om diezelfde reden niet in de rugzak te stoppen. De beschouwing van het wandelen zou het wandelen zelf tenslotte onmogelijk maken. We gingen dus niet wandelen in de strikte zin van het woord uit 1936; we gingen het park, Richmond, Londen zien. De paradox is dat het nu eenmaal niet tegelijk kan, tenzij je een tai chi meester bent – maar zelfs dan blijft het de vraag.