38 Témoins

Dinsdagavond was ik dodelijk vermoeid aan het einde van mijn werkdag, en nauwelijks in staat tot een normaal gesprek. We hadden bedacht om samen naar de film te gaan, en dat leek eigenlijk teveel van het goede; haastig eten, een snelle kop koffie en vervolgens anderhalf uur stilzitten en andermans verhaal over je heen laten donderen. Maar het bleek een onverwachte bron van inspiratie te zijn om met twintig mensen in de verder vrijwel lege theaterzaal van voorstad H. naar het sombere drama 38 Témoins te kijken. We zagen niet alleen een schoolvoorbeeld van een interessante, verrassende film, met een ethisch dilemma (‘waarom zeggen bijna alle getuigen van de moord op een jong meisje dat ze niets hebben gehoord, en moeten ze daarom eigenlijk niet vervolgd worden?’); een film met een dramatisch conflict (‘wat betekent dit voorval voor de relatie tussen de hoofdpersonen, die minder hecht blijkt dan ze zelf dachten?’); maar ook een uitermate sfeervol, fotografisch beeld van een omgeving (Le Havre, de haven en het loodswezen) – tegelijk een vanzelfsprekende metafoor voor de hele geschiedenis. Ik kreeg energie van deze avond, energie van deze film die uitermate geschikt moest zijn voor de nieuwe editie van onze jaarlijkse filmreeks in het Louis Hartlooper Complex; energie van dit drama over verantwoordelijkheid, de strijd tegen onverschilligheid en de diepgewortelde angst om dood te gaan – die eigenlijk de angst is om te leven.