In onze buurt zijn drie afhaalpizzeria’s. Correctie: twee, want laatst is er een uitgebrand nadat de accu van een bezorgscooter explodeerde, de brandende scooter in de pizzeria belandde waarna… etcetera. Blijven over: een vestiging van New York Pizza en de ‘Italiaanse’ pizzeria gerund door een Turkse familie. Daar haal ik de laatste tijd steeds vaker onze pizza’s en calzones en zit ik dan in de witte kunstlederen stoelen met smalle zitting en hoge rugleuning te wachten op mijn bestelling. De pizzamakers zijn goed en snel dus als ik een tijdje op mijn telefoon gekeken heb, is er meestal weinig tijd over voor andere zaken.
De laatste keer keek ik toe hoe een oudere man bij het pizzabakken werd ingewerkt. Hij werd geïnstrueerd welke ingrediënten hij op de door mij bestelde pizza’s moest leggen. Begrijpelijk, want de menukaart van een pizzeria is hogere wiskunde op basis van een beperkt aantal variabelen. Daarna wierp ik een blik op wat je de ‘leestafel’ zou kunnen noemen, een bijzettafeltje waar ogenschijnlijk toevallig en slordig bijeengeraapt, een stuk of drie gedateerde tijdschriften en een stripboek lagen en ook: een exemplaar van de koran.
Even overwoog ik om iedere keer dat ik pizza’s haalde, een klein stuk uit die koran te gaan lezen. Om een moment van overdenking te maken van dit anders zo functionele bezoek. Omdat ik op geen enkel ander moment zou beginnen aan dit heilige boek. En: met de verwachting dat ik hem dan ooit daadwerkelijk uit zou kunnen krijgen.
Maar het bleef bij theorie. Ik wil geen dwangneurose of overspannenheid ontwikkelen door ieder ‘verloren moment’ te vullen met iets nuttigs. Bovendien moet ik bekennen dat van alle boeken die ik bij leven nog lezen kan, degene die religies hebben geïnspireerd, nog lang niet aan de beurt zijn, waarschijnlijk nooit. Of het moest Also sprach Zarathustra zijn.
Archief voor september 2020
Inktziekte
Het bezoeken van de oude, stervende kastanjebomen was een typisch Italiaanse excursie. Toen we twee wandelaars afkomstig uit de heuvelachtige streek vroegen naar de weg, wisten zij meteen waarover we spraken en wezen ze ons de juiste richting. Net op tijd ontdekten we de smalle, tegen de rijrichting in liggende afrit naar de vlek met drie huizen waar we moesten zijn en zagen ze in het late middaglicht staan. Een tiental tragische figuren, ingezakt of met in wanhoop uitgestrekte takken. De bomen waren getroffen door een ziekte die ‘Mal dell’inchiostro’ heet, de ‘inktziekte’. Een schimmel die de kleur en geur van inkt heeft, blokkeert langzaam maar zeker de toevoer van voedingsstoffen in de boom en tast uiteindelijk ook de wortels aan. Op die manier wordt de boom uitgehongerd en sterft hij. Mal dell’inchiostro is ongeneeslijk en besmettelijk; je kunt er eigenlijk alleen de verspreiding van tegengaan. De eigenaren van deze boomgaard hadden ervoor gekozen de bomen aan hun lot over te laten, misschien omdat de begrenzing door de huizen en twee wegen de besmetting van andere bomen verhinderden. De kastanjes vormden daardoor nu een morbide schouwspel, met de schoonheid van een ruïne. Bosgeesten op een dodenakker. Het leven dat Zadkine imiteert. Zwarte romantiek.
