Het Maigretverhaal Le pendu de Saint-Pholien beschrijft een tragische moord die een stel vrienden nog lang achtervolgt. Daardoor komen ze maar niet los van elkaar. Dit naar verluidt autobiografische gegeven van een plotselinge dood in een vriendenclub heeft voor Simenon vast meer betekend dan alleen het idee voor een boek. Op een vergelijkbare manier worstelt Dostojevski in Coetzee’s The master of Petersburg, dat ik daarna las, met de dood van zijn zoon, mogelijk te wijten aan diens verbintenis met een gezelschap revolutionairen. De getergde schrijver, die in de huid van zijn zoon probeert te kruipen, wordt ongewild ook in dat gezelschap gezogen dat volgens de heersende mening ‘fout’ is. Verkeerde vrienden – voor je het weet heb je ze. Misschien was het toeval dat ik deze boeken vlak achter elkaar las, een samenhang als in een droom, maar toch begon ik mezelf af te vragen ik zelf ondertussen misschien ‘verkeerde vrienden’ had. Een vraag die iedereen zich zo nu en dan moet stellen, denk ik.
In Luik behoorden we niet echt tot de toeristische massa die op de lange termijn nadelige gevolgen voor de stad heeft maar zelfs tijdens onze urban exploring trips aan de rafelranden van een stad waren we zelden meer alleen.
Onder de ruïnes van het Luik dat Simenon gekend had, bevonden zich ook de restanten van een oud ziekenhuis (L’hôpital de Bavière). Daar troffen we geen andere explorers maar wel ronddwalende junkies en zwervers aan. Ze hielden zich op in de voormalige afdeling Stomatologie, een van de twee ziekenhuisgebouwen die nog overeind stonden. Er was een opening gemaakt in de hekken en tussen het meer dan manshoog opgeschoten struikgewas zagen we een platgetreden pad naar de achterkant van het pand lopen. Aan de gevel kon je al zien dat we er ongetwijfeld een ravage zouden aantreffen en vast en zeker ook dezelfde gore, zoete junkielucht van uitwerpselen en bederf als in het poortgebouw van de Val Benoît Université – omdat junkies nu eenmaal altijd de kortste weg zoeken. Pissen in het eerste gebouw dat je tegenkomt. Geld vinden voor je shot en daarna je wilskracht verdoven, net als de laatste restjes omgevingsbewustzijn.
Leven in ‘Stomatologie’; het klonk als een hogere vorm van logica. Wij hoefden er niet naar binnen.