Archief voor mei 2014

Over sokkels. Rogge wilde zijn sokkels niet laten staan voor Birza. Maar: praat over voetstukken en laat zien wat er te zien is.

Backspace. Een ruimte vol gemiste woorden. Een zwart gat, waarvan alleen de randen te zien zijn. De achterkant van het heelal. Ik leef in Backspace, net als jij.

Dagdroom. Ik koop een pak papier, 500 vel wit papier, en een doosje inktpatronen. In afwachting van een afspraak dood ik de tijd in een café waar ik normaal gesproken overdags nooit kom. Ik drink een capucchino – die ik normaal gesproken zelden drink. Het lijkt wel alsof ik de gelegenheid krijg iemand anders te zijn. Maar dan denk ik aan het pak papier en een roman die ik ter plekke met vulpen en verse inkt zou moeten neerpennen, en ben ik weer bij mezelf terecht gekomen. Er zitten altijd gaten in de tijd, ruime gaten om in te springen.

Ik ben aan het opruimen en kom oude aantekeningen tegen. Snippers, flarden. Polaroids. Avant la lettre. Après la déluge. Voorstudies, proefopnamen, onbegrijpelijke, mislukte exemplaren, citaten, vergeten polaroids van de dag. Ik stof ze af en voeg ze hier samen, in min of meer chronologische volgorde. Uit de archieven:

Ook de steigers worden, wanneer ze er maar blijven staan en niet meer gebruikt worden, oud. Ze worden een roestige gevel op zich. Italië.

Sicilianen die de sigaret ín hun mond roken, ’s nachts, omdat anders een schutter hen precies tussen de ogen kan treffen als ze een trekje nemen en de askegel onder hun neus oplicht.

Er is een mannetje in een camouflagepak dat op de straathoeken in een kleine taperecorder staat te praten, alsof hij observaties doorgeeft. Later blijkt dat hij slecht ter been is, en de supervisie over het park heeft, en in het huis ernaast woont, waar ook andere gehandicapten verblijven.

Langs het meer bij Mantova ligt een man met een gebroken arm (in ieder geval in die positie onder zijn overhemd) in de schaduw van een boom. Zijn fiets, die tegen de boom aan zijn voeten stond, is al een keer op hem gevallen. Nu houdt hij die, met een voet tegen het frame, omhoog, en probeert verder te slapen.

We zochten eigenlijk de stilte – binnen, weg van de overvolle terrassen, in het filmhuis. En daar zagen we een onbekend Rome. Niet het culturele, decadente Rome van La grande bellezza, maar de armoede, de schaduwzijde, de buitenwijken. Het Rome dat de meeste Romeinen nauwelijks kennen. Het Rome van de ringweg a90 – die nooit zwijgt. We zagen fragmenten uit de dagelijkse levens van een aantal personages dat zijn opvallende zelf was in deze documentaire. Niet de buitenkant, maar goed gekozen, kenmerkende momenten uit hun soms eenvoudige, soms wonderlijke levens, die alleen een regisseur met goeie tipgevers, research en engelengeduld kon vastleggen.

Naar welke villa’s kijken al die mensen die tijdelijk bij elkaar geplaatst leken in het flatgebouw onder de aanvliegroute van Fiumicino? Wat voor leven hadden de oude hoeren in de lekkende camper met de platte voorband geleid? Hoe kwam die lokale palingvisser aan zijn Oekraïense vrouw? Wat was eigenlijk het levensverhaal van de permanent pratende brahmaan vol encyclopedische kennis en de jonge vrouw die zijn dochter leek en stug doorstudeerde? We kregen er geen antwoord op. Wel zagen we een klein, maar persoonlijk stuk van hun besloten levens, tragisch en kloppend tegelijk – zoals ieder leven. Er is misschien geen troost, maar schoonheid onmiskenbaar.
Wat in onze oren achterbleef, was het suizen van de ringweg, de Grande Raccordo Anulare, de Sacro GRA uit de titel: de diepe tonen van de vrachtwagenclaxons, de autobanden die over de spleten tussen de betonplaten in het wegdek gingen. Daarmee fietsten we naar huis en gingen we slapen. Van de verhalen die buiten beeld bleven, konden we slechts een vermoeden hebben, en het zette onze verbeelding in gang. Alleen daarom al moet jij deze geweldige documentaire ook gaan zien.