Archief voor mei 2012

Ik was zondagmiddag net thuis toen de bel ging. Toen ik de deur opendeed zag ik een vrolijk gezicht van een jonge vrouw die mij een papieren tasje voorhield: ‘Dag, ik ben Lotte Sprengers en ik heb een boek over de buurt gemaakt. Dat mag ik je aanbieden.’
‘Gratis?
‘Ja.’
‘Omdat ik in de buurt woon.’
‘Ja.’
En ze gaf me een exemplaar van Thuis, een fotoboek met teksten dat onderdeel is van een kunstproject dat de overgangsfase van de wijk van achterbuurt naar vernieuwingsbuurt begeleidt. Mooie, eenvoudige foto’s van keukens die op de mijne lijken, met alledaagse details van levens uit mijn straat en af en toe een verhaaltje. Over Sarah, het kleine meisje wiens naam ik regelmatig hoor toeschreeuwen. Over Ronald, waarvan ik niet wist dat hij Ronald heette, maar die ik regelmatig thuis hoor komen op zijn motor, jaren ’70 rock of Metallica blazend uit de speakers. Het is vervreemdend een dergelijk boek, dat ik zo graag van andere steden en straten bekijk (de Müllerstraße!) over mijn eigen buurt te zien. Maar ik vind het fantastisch dat het gesubsidieerd is; zonder elk ander aantoonbaar nut dan dat van het plezier.

Dankjewel, Lotte Sprengers.

In mijn gehorige woning dringen geluiden door, soms met onduidelijke herkomst, soms van twee verdiepingen hoger of naast mij (waar een tienjarig meisje zich heeft gespecialiseerd in een langgerekte huil-krijs-litanie als ze haar zin niet krijgt). Vorige week hoorde ik direct boven mij akelig gejank en gejoel van een hond, afgewisseld met steeds schorder klinkend geblaf, het vergeefs graven op een vloer, het verschuiven van… ja van wat precies? Het kon zijn dat de hond aan het bewusteloze lijf van een van de buren sjorde, en iemand probeerde te waarschuwen. Het klonk in ieder geval als regelrechte paniek, en er leek geen einde aan te komen. Blijkbaar waren de buren niet thuis, of dood, en misschien was dat ook wel een goede reden om te blaffen.
Ik kreeg die avond bezoek, en wilde de eenzame wolventonen graag overstemmen, al was het maar omdat het onbewust zo’n dramatische indruk zou maken – alsof ik de hond in paniek was. Bij wijze van remedie zette ik muziek op, iets dat de buren bij vertrek misschien ook hadden moeten doen om de voor honden zo wrede stilte te doorbreken. Toen ik eenmaal met mijn bezoek in gesprek was, ontstond juist daardoor echter een kakofonie van woorden, blaffen en muziek. Ik zette de muziek even uit, en daarna wat zachter. We luisterden even naar de hond, die nu ook zijn adem af en toe leek in te houden, en slaagden er daardoor in hem te vergeten. Uiteindelijk hoorden we wel de menselijke voetstappen boven, het sluiten van een deur en: het zwijgen van de hond. Misschien wel op het moment dat E. vertelde over die keer dat ze op haar reis door Vietnam  een nogal smerige ‘lokale specialiteit’ gegeten had, vermoedelijk hondenvlees.

Een week geleden zaten we op dit uur in café/feestzaal ‘Welkom’ te Alphen (Noord-Brabant). We dronken er Leffe, het bier dat ik op dit moment het lekkerst vind, en waarover ik lang zou kunnen uitweiden, maar ook heel kort kan zijn: ik krijg er orgastische sensaties van in mijn hoofd. Daar mogen ze van mij in Leffe of Dinant best reclame mee maken.
Café/feestzaal ‘Welkom’ was, geheel in lijn met zijn fantastische naam, recentelijk nog ‘feestelijk heropend’ aldus een zorgvuldig ingemetselde plaquette in de vestibule bij de toiletten. Ik kon me er weinig bij voorstellen.
De barvrouw was uitermate vriendelijk maar ook een duidelijk voorbeeld van de matte dorpsaard. Nadat we iets hadden gevraagd over huizen en huisnummers langs het zogenaamde ‘Bels lijntje’ (een voormalige spoorverbinding tussen Tilburg en Turnhout die nu is omgetoverd tot een langgerekt fietspad), ging zij ons vertellen dat om de hoek het Bels lijntje liep – waarover ze overigens ook weinig meer kon vertellen dan wat iedereen al weet die er een enkele regel over gelezen heeft. Op dezelfde manier reageerde de bakkersvrouw toen we met zijn vieren kwamen binnenlopen om een brood te kopen: ‘Zo… vier man sterk.’ De beheerder van het kampeerterrein, die reeds het weer beschreven had dat ook ik al twaalf uur had meegemaakt op die plek, keek samen met mij naar het terrein, waar slechts twee caravans, een tent en onze bus stonden en zei: ‘Er zijn niet veel mensen.’
Ze waren, kortom, goed in evidenties, daar in het zuiden. Maar daarmee kom je nergens, of beter: nergens anders. Als je geen vragen stelt, geen idee hebt en herhaalt wat iedereen al weet, dan conserveer je het voor de hand liggende. Evident, geruststellend misschien. Alles blijft zoals het was – tot ineens de revolutie uitbreekt. Het sloot gelukkig wonderwel aan op mijn vakantiegevoel; ik wilde op dat moment ook nergens anders heen.