Archief voor augustus 2009

‘Windstilte, zegt Bezemer, is één van de vreselijkste dingen voor een solozeiler. (…) Je kunt nog zo ervaren zijn, als je drie dagen geen wind hebt gehad, zit je wel te janken. Ik ook. Ik ken een geval van een jongen die zo lang bleef dobberen voor een eiland, dat hij op het laatst zijn boot in brand stak – om gered te worden. Uiteindelijk kwam hij tot bezinning en heeft hij het vuur zelf weer gedoofd.’ (…) Maar het gebeurt regelmatig dat solozeilers niet terugkeren. Daar hoor je niet veel over, maar er wordt niet veel over gepraat. Een boot komt gewoon niet meer aan.’ (…)
‘Ik ken weinig mensen die nooit ziek zijn geweest tijdens een storm,’ zegt solo- en wedstrijdzeiler Hans Bouscholte, ‘en het wordt verergerd door stress. Het kan zo erg zijn dat je jezelf dood wenst. Dat heb ik ook wel gehad. Er zijn voorbeelden van solozeilers die dat niet aan hebben gekund en overboord zijn gestapt. Als je het kunt delen met een ander, is het minder erg. Maar in je eentje voel je je op zo’n moment diep en diep ellendig.’ Volgens Bouscholte kan zeeziekte een dag tot een paar dagen duren. ‘Als je tussendoor steeds aan land gaat, en dat doet Laura, heb je er vaker last van.’
[Maud Effting, ‘Alleen om de wereld’ in: de Volkskrant, 22 augustus 2009]

De nacht was te kort, ik denk dat het daardoor komt dat aan mijn gedachten losse eindjes zitten. Ik weet ook niet of ze daadwerkelijk betekenis hebben, en of er een verband tussen is. Het zijn flarden van taal; ze lijken op de vlokken in een geschifte saus. Ik weet niet of er sprake is van een duidelijke ‘ik’ op wie de gedachten slaan, of die met mijzelf overeenkomt of dat er misschien toch sprake is van een ‘jij’ die fictie is.

‘Raadselachtig zijn omdat je een raadsel voor jezelf bent’

‘Ongrijpbaar zijn omdat je niet weet wie je bent’

Over wie gaan deze zinnen? Herken ik mijzelf erin, en een waarheid? Ik moet het antwoord nog schuldig blijven. Gisteren bleek weer eens hoe eenvoudig de dingen soms kunnen zijn, maar vandaag kan ik niet nalaten ze ingewikkelder te maken. Door taal te gebruiken bijvoorbeeld. Laat ik zwijgen, voor nu.

Om mijn oud woonhuis verschoten puzzelstukjes liggen. Terwijl ik er oog voor heb, begrijp ik meteen dat ze uit een cliché zijn gedrukt. Toch kan ik het niet laten ze op te merken, omdat vanochtend alles weer uit elkaar gevallen lijkt. Dus fotografeer ik ze maar weer, zodat ik alle losse stukjes in ieder geval verzameld heb. De straat uit, de hoek om, het plein over… zullen het er 500 of 1000 zijn, voordat ik klaar ben? U hoort nog van mij.

P. fotografeerde zijn reisgenoot steeds in de rug, terwijl die wegliep langs lange bakstenen muren in Liverpool. Ik keek naar de schouders en het achterhoofd van de reisgenoot zonder gezicht. En ik herkende ineens de structuur van de tijdrit, in de tijd. Door een onbekende starter wordt, niet om de zoveel minuten maar om de zoveel jaar, het sein gegeven: nu mag jij. En je vertrekt, over hetzelfde parcours.