Archief voor februari 2009

Zondagavond gaf en nam, met de getijdebewegingen van een zee van woorden. Schijnbaar oneindig. Het laatste muzieknummer was dan ook niet De hoogste tijd maar Nothing really ends van dEUS: ‘The plan, it wasn’t much of a plan, I just started walking…’
Vanavond is het weer stil in mijn huis. De nacht was kort, de dag lang en ik ben weer aangespoeld, met tijd om te zwijgen.

Ogenschijnlijk was het internationale filmfestival Rotterdam het festival van de soundtracks en voice-overs. Het was bijna ironie, voor een filmfestival. Van de drie beste films die ik zag, bestonden er twee uit stemmen bij stemmige beelden. The sound of insects gaat over een man die zich terugtrekt in de bossen om daar een eind aan zijn leven te maken door te vasten. In de vijftig dagen dat dat duurt, houdt hij een dagboek bij – waaruit de kijker wordt voorgelezen. Der Tag is het verhaal van twaalf nabestaanden, over de de laatste dag en de dood van hun geliefde of bekende. In beide films: alleen de verhalen, landschappen en interieurs – en een indrukwekkende soundscape als bindend element. Geen acteurs; geen drama als op het toneel; bijna geen mensen in beeld. De derde film die me bij het achteromkijken te binnen schiet, is Crepuscule. Een film met een actrice, eigenlijk maar één, en zonder dialoog. Zwart-wit; fotografische shots van de randen van de grootstad, opnieuw met muziek als rode draad. Een tragisch verhaal over een eenzaam meisje in de grote stad, dat (waarschijnlijk) net geen einde aan haar leven maakt. Nee, erg opwekkend was mijn filmselectie dit jaar niet. Als ik al op de vlucht zou zijn geweest… waarvoor dan?