Archief voor februari 2009

Ik had me er al op voorbereid dat er een verbouwing zou starten bij de buren. Of dat ze de straat zouden opbreken. Maar gelukkig was vandaag alleen de eerste dag van de carnavalsvakantie van de basisschool. Tijdens het schrijven draaide ik de hele dag muziek, zoals gebruikelijk. Vandaag betrof het onder andere een cd van het gelegenheidsduo eRikm & Fennesz (Complementary Contrasts Donauschingen 2003), waarvan het nog maar de vraag is of je dat bizarre geheel van ruis en piepjes muziek kunt noemen. (Wat zijn de minimale vereisten om iets muziek te noemen?) Toen het afgelopen was, hoorde ik weer het gebonk, gelach en gejank (want dat krijg je ervan) van de kinderen van mijn bovenburen. Ik was volkomen vergeten dat ze bestonden en dat ik in een gehorige woning aan het werk was. Dankzij het anti-geluid, want als het iets was, dan was het dat.

Mijn schrijfweek begon eigenlijk vrijdagavond al, toen ik met L. op de bank naar een documentaire over Michel Houellebecq keek. Nederlandse journalisten hadden hem gevolgd en geïnterviewd tijdens de verfilming van zijn boek Mogelijkheid van een eiland. Over het enigma Houellebecq kwamen we niet of nauwelijks iets te weten. Dat hij zijn Gauloises tussen middelvinger en ringvinger rookt wisten we al, dat hij ook in het filter bijt, dat was nieuw. Wat zagen we verder nog? Een verrassend humoristische man, die je niet moet onderbreken als hij spreekt omdat hij zorgvuldig wil formuleren wat hij gaat zeggen. Hij schrijft wat hij zegt. Misschien omdat de provocateur in hem altijd een bepaalde indruk wil maken. In ieder geval creëert hij realiteit met taal, zoals dat een schrijver betaamt. Dat hij zijn boek op een van zijn geliefde eilanden verfilmt en dan gecharmeerd in de branding kan lopen met de beeldschone actrice die hij vermoedelijk zelf heeft uitgekozen, completeert dat beeld. Houellebecq creëert zijn eigen werkelijkheid, mede mogelijk gemaakt door zijn métier. Alleen daarom al is hij een bron van inspiratie.

Terwijl ik de zaterdagkrant uit de brievenbus haal, ligt er onder mijn voet een wit papiertje. Ik lees wat erop staat en begin mijn weekend met een glimlach. Poëzie van Mr. Hayda; wartaal en intrigerende hypnose tegelijk. Ik stel me hem voor met bezwete oksels in zijn overhemd, in een kantoortje waar het een komen en gaan van zoekenden is, of juist doodse stilte heerst. Onduidelijk blijft wel wat een probleem en wat een oplossing is: ‘Geen leven zonder problemen, geen probleem zonder oplossing. Niets is te laat in het leven. Weet u dat ik van huis uit helderziende ben. Ik ben wat ik ben, ik ben geboren als medium vanuit mijn familie. Ik ben hier voor jullie. Geen leven zonder problemen, liefde, sterkte, erge ziekten, sexuele bescherming, terugkeer van uw partner, werk, stoppen met roken, alcohol, geluk in alles. Ook in de toekomst. Absolute geheimhouding, bel voor een afspraak. Protectie en kans gratis. Kom langs om alles te weten. Slechte kansen verdwijnen, goede kansen lachen je toe. Ik wacht op een telefoontje. 100 % resultaat gegarandeerd. Find happiness and protect your self from evil. The world today is cruel. Resultaat binnen 4 dagen.’

Boxhagenerstrasse, Danzigerstrasse, Hochstrasse, Torstrasse, Manteuffelstrasse, Buschallee, Schönhauserallee… terwijl ik door Utrecht fiets, dwaalt mijn geest door de straten van Berlijn. Ik ben bijna ongemerkt een studie begonnen naar de werking van mijn haperende geheugen, en vermoed dat er een ordeningssysteem aan het werk is, dat aan plekken gebonden is: steden, straten, locaties en ruimtes. Maar wetenschappelijke conclusies heb ik in die studie nog niet kunnen trekken. Tegelijkertijd ben ik in Berlijn op zoek naar de locatie voor een moord die ergens in de komende dagen gepleegd moet worden – in mijn nieuwe boek. Topografie van het lot, en het noodlot.

Ik was vanavond eenvoudig om te duwen tijdens de San Shou oefeningen bij tai chi. Betekent dat ook dat ik makkelijk uit mijn evenwicht te brengen ben? Vandaag, altijd? Neemt, duwt en trekt; dit is mijn lichaam. Als de gedachten eruit gezweet zijn, zijn ook de obstakels verdampt, is ook de pijn verdwenen. Bestaat er dan nog zoiets als betekenis? Welke woorden spreekt het lijf dan nog? Ik geloof nu even dat ik het beste gedachteloos kan blijven bewegen. Vandaag, misschien wel altijd. Ongrijpbaar, van nergens naar nergens in het bijzonder, zoals de wind.